Yokio Mishima’nın yazdığı, birazcık afallamanıza neden olacak Denizi Yitiren Denizci Kitabı İncelemesini yapacağız bugün. Kafa karıştırmasına rağmen anlatılan hikaye ve macera ile sizi kitaba bağlayan şahane bir eser.
“Denizin taşıdığı duygudan, dünyayla bağlantısı olmayan o çalkantının getirdiği sarhoşluk duygusundan vazgeçebilecek misin? Vedalaşmanın heyecanından vazgeçebilecek misin?”
Uzakdoğu edebiyatının bu güzel kapaklarını gördükten sonra bu kitaplara bakıp geçmek çok zor. Ben de bir çok yerde fotoğraflamadan duramadım
Denizi Yitiren Denizci Kitabı İncelemesi
Gelelim kitaba. Açıkçası kitap konusunda kafam karışık. Çünkü beni beklemediğim bir noktada afallatan bir kitap oldu
Karayı sevmediği için denizci olan bir adam Ryuji, bir kadınla tanışır( Fusako) ve karada sürekli bir hayat kurma konusunda sorgulamaya başlar. Kadının kocası ölmüştür ve bir oğlu (Noboru) vardır. Her seferinde çekip giden ve maceralar yaşayan bu adamı bir tür kahraman olarak gören Noboru, aslında çok farklı sorgular içindedir.
Noboru, Şef denilen lider bir çocuk eşliğinde; aileyi, babayı, toplumla uyumlu olmayı bir tür zayıflık olarak görür ve gerçek yaşamı yavru bir kediyi öldürerek ispatlamaya çalışan, tehlikeli düşüncelere sahip bir arkadaş grubuna sahiptir. Ve Tabiki kimse bunun farkında değildir.
Ryuji ve Fusako’nun kesişen hayatlarını okurken, kitap beni sonuyla çok şaşırttı. Öyle ki, bize açık uçlu bir son hazırlayan yazar, bu kısmı bize hayal ettirerek, okuduklarımızın üzerimizdeki tüyler ürperten etkisini Nirvana’ya taşımış.
Yazarın, askeri bir grubun karargahını basıp, Japonya’nın silahlanması üzerine bir konuşma yaptıktan sonra kendine harakiri uygulayarak intihar ettiğini öğrenince şaşkınlığımı siz düşünün. Araştırınca; onu ailesi ile görüştürmeyen Büyükannesi ile büyüyen, geleneksel samuray kültürüne sahip, eşcinsel, öldürme dürtüleri güçlü, kafası ciddi anlamda tehlikeli işleyen bir adamla karşılaştım. Yavru kedinin ölümü ve anlatılış biçimi bu adamın çocukluğunda bir şeylerin yolunda gitmediğini size hissettiriyor zaten.
Kitap durağan ilerleyen bir konuya ve işleyişe sahip. Kitap bittikten sonra kitabın değerini hissettim diyebilirim. Bambaşka bir gözle okunması lazım. Ben dağınık bir dönemimde okuduğum için kitabın sonuyla sarsılıp bir an kendime geldim. Ve ‘Ben ne okudum?” diye afalladım. Okuyanlar ne hissetti, çok merak ediyorum
Denizi Yitiren Denizci Kitabından Alıntılar
Oysa insan, hiçbir şeyi yenebilecek oranda ufak ya da büyük değildi..
Gözlerime bakmış olsaydı, ona duyduğum sevginin ne garip, ne anlatılmaz bir şey olduğunu muhakkak anlardı.
“Konuşmaya gelince, üstünüze yok. Ama iş başa düşünce, parmağınızı oynatacak cesaretiniz yok.”
Bir avuç kör adam, bize ne yapmamız gerektiğini söylüyor, sınırsız yeteneklerimizi paramparça ediyor.
Ölümün doğum ânında kök saldığını ve insanın ömür boyu bu kökü sulayıp yetiştirmekle yükümlü olduğunu düşünüyordu.
Sonuç olarak demek istiyorum ki, sürekli olarak göz yumulmaması gereken şeylere göz yumuyoruz.
