Srebrenica, Bosna Savaşı, 1992 ile 1995 yılları arasında Bosna Hersek’te meydana gelen ve üç buçuk yıl süren Sırpların; Hırvatlar ve özellikle de Boşnak Müslümanlara yaptığı soykırım harekatının, etnik temizliğin yapıldığı, halen yargılaması devam eden bir çok savaş suçunun işlendiği, Avrupa’nın ortasında olmasına rağmen kendini sözde medeni gösteren Batı’nın ve tüm dünyanın bu zulme sessiz kaldığı; Avrupa’da İkinci Dünya Savaşı sonrası meydana gelen en şiddetli savaş ve soykırım hareketidir.
Üç buçuk yıl süren ve yüz binlerce masum insanın hayatını kaybetmesine, milyonlarcasının evlerini terk etmesine yol açan savaş; yakın tarihin ve modern dünyamızın en büyük ayıbı olarak tarihe geçmiştir. Sadece Srebrenica’da 11 Temmuz 1995 tarihinde bir günde Sırplar tarafından yapılan kıyımda 8372 silahsız Boşnak erkeği katledilmiştir. Hala toplu mezarlar hala cesetler bulunuyor her köşede. Yakın tarihin en karanlık sayfalarından biri olan bu savaş sırasında ölenlerin 200.000 kadarı Boşnak halkına ait olup bu halk dünyanın gözleri önünde sistematik bir soykırıma tabi tutulmuştur.
Savaş bitti bitmesine ama neler bıraktı geride neler… Yüreklerde hala en acı hatıralar, sızıları dinmeyen kalpler, yıkılmış gönüller, dinmeyen gözyaşları, parçalanmış ve toparlanmaya çalışan bir şehir, yere batası insanlık, korkak ve ürkek din kardeşliği, vahşi Batı’nın kana doymaz vampirliği, insanlığımızdan utandığımız haller, namusumuza uzanan eller, dinimize yapılan saldırılar, öldürülen en az 10.000 insan, en az 100.000 yaralı; memleketinden terk edilen 4 Milyon insan, kadınlarımıza yapılan tecavüzler, öldürülen, sakat kalan on binlerce küçücük yürek ve daha da neler.
Hepsinden acı yıllardır her duyduğumda beni ağlamaklı bir hale sokan o cümle, o buğulu ses:
“Çocukları küçük kurşunla öldürürler değil mi anne?”
Yıkılsın yere batsın bu dünya, feryadım ulaşır mı yanına ey çocuk. Bizleri nasıl affedebilirsin ki! Seni ve senin gibileri bu insanlık sırf kendi keyifleri uğruna, hırsları uğruna öldürdü. Sizi kurtaramadık. Yok çocuk yok! Senin nasibine düşen de, sana kıyan da büyüklere atılan büyük kurşunlardı. Senin o küçücük yüreğini büyüklerden ayırmayan o zalim kurşuna yanında olsaydım da ben başımı siper etseydim ey çocuk. Doyasıya öpülesi, koklanası yanaklarını hangi vicdan kana bulayabildi. Bunu yapan da maalesef aşağıların aşağısı olan canavar olan insandı ey çocuk. Allah’ın yarattığı bir insan bunu nasıl yapar diye hep haykıracağım içimden.
Ben bu sözden sonra kaç defa yaşama küstüm bilir misin çocuk. Senden sonra dünyada her türlü ölümü tattı senin gibi çocuklar. Keşke yeni bir dünya kurulsa da orada hep çocuklar bulunsa. Doyasıya gülseler, oynasalar; onları öldüren hiç kimse olmasa. Ömrümün sonuna kadar bu söz bende hep kalacak, her güldüğümde masum dillerden dökülen bu söz beni durgunlaştıracak, yalnız kaldığımda aklıma her geldiğinde ağlatacak. Hayatımın bir dönüm noktası olan bu sözü keşke hiç duymasaydım çocuk. Hem de hiç.
O katillerin bazıları savaş suçlusu ilan edilseler de bazıları insanlık suçu işlendi deseler de, bir azılı Sırp katil 80 yaşında müebbet hapse mahkum edilse de bu yüreklerimize su serpmiyor. Dünyadan adalet de beklemiyoruz artık. Biz Rabbimize havale ettik bu zulmü yapanları. Geç gelen adalet, adalet olur mu hiç?
Yiğit Bosna Herseklim, “Allah Rızası” gayen
Cennet ucuz değildir, İman; en ulvi payen!
