Define – Mehmet Rauf kitabını ve ardından “Kan Damlası” kitabını yazdığı için bir seri ve devam kitabı oluştu. Bugün ki kitap incelememiz Define – Mehmet Rauf olacak. Arından Define kitabından alıntılar da paylaşacağız.
Okuduğumdan bu yana uzun zamandır detaylı hatırlayamasam da dili sade ve akıcı, tatile çıkarken yanına alacağınız, sürükleyici ve eğlenceli bir içeriğe sahip, sıkmayacak bir kitap diyebilirim.
Bu eserlerin edebî yönü o zamanlar tartışma konusu olsa da zamanla polisiye roman olarak klasik Türk edebiyatı saflarında yerini almıştır. Yazarı çığır açıcı, cesur ve girişimci bulduğumu söylemek isterim. Eserlerinden “Eylül“ün ilk psikolojik roman olarak bilinmesi, aynı zamanda bir polisiye teşebbüsü olması ve bu denemenin edebiyatımız için değerli bir teşebbüs olması, bunun meşru bir teşebbüs olduğunu düşündürmektedir.
Bu nedenle eserleri Türk edebiyatının klasikleri arasında yer alan yazar Mehmet Rauf’u okumanızı önerebilirim.
Mehmet Rauf’un Define Kitabından Alıntılar
Hayat, bu çetin ve karmaşık kudret, bütün heybetine rağmen, tesadüf denilen oyuncakların elinde ne âciz, ne önemsiz bir durumdadır…
İnsan garip bir mahlûk… Bir saat evvel düşüncesi aklını yakıp kavuran korkunç olaylar, bir saat sonra daha feci şartlar içinde gerçekleşip başına geliyor. Ne olmak gerekir?
Ümitsizlikle ezilmiş kalbim.
Öyle bir andaydım ki ya hayat bulacaktım ya bir darbede cehennemin dibine yuvarlanacaktım.
Çaresiz bu düzende ilerlemek zorundayım.
Merhamet ne uzak… Şefkat ne beyhude… İnsaniyet ne boş…
Yaşam tüm karmaşıklığına karşın çok büyük bir güçtür. Ancak yaşayanlar olarak bizler rastlantıların oyuncağından başka şey değiliz.
Hayat, bu çetin ve karmaşık kudret, bütün heybetine rağmen, tesadüf denilen oyuncakların elinde ne aciz, ne önemsiz bir durumdadır…
İnsan ne garip mahluktur! Hayatında başkalarının sayesinde bir iki düzen dışı, yasadışı iş görmeye alıştı mı, hele belalı maceralar arasında yuvarlandı mı hemen bunu suiistimale vahşi ve karşı konulmaz bir istek duyuyor.
Yüreğim dünyayı yıkacak gibi gümbürdüyor , hayatımın en müthiş kozunu oynuyordum.
Artık ben, ben değildim; benim yerimde bir deli, bir hasta, bir kuş, bir… bir… bir…
“İnsan ne garip yaratık…”
Ne de keskin gözleri var… O kadar keskin bir göz ki, gözlerine bakınca ruhumu oyuyor zannediyorum.
Nereye gitsem ki, gelmek ve beni görmek ihtimalleri olmasın?
Hayatlarını sükun, huzur, selamet ve emniyet içinde geçirmeye alışmış bizim gibi insanların kaderin bir cilvesiyle, birdenbire böyle çarpıntılı maceralar arasına yuvarlanınca ne kadar sersem, ne derece tecrübesiz oldukları hayrete değerdir ..
Eğer iş bu kadar kolay olsaydı sonunda mükafatı kazanmanın hiçbir kıymetinin kalmayacağını düşündüm. Buna hak kazanmak için zeka, emek ve zahmet hatta daha ileri giderek eziyet, felaket, bela gerektiğini itiraf ettim.
