Gözleri görmeyen bir kadının sevdiğinden güzel olduğunu duymak istemesi gibi bir mecburiyetti ondan beklediğim. Ona muhtaç olmak Albayım. Beni dünyadaki en büyük acıyla terbiye ediyordu, terbiye olmuyordum, yeniden hazırlanıyordum çaresizce çünkü Albayım öyle güzel kokuyordu ki elleri bütün yollarım tükeniyordu. Hangi yöne adımımı atsam ayaklarımın altından toprak çekiliyordu. Öyle güzel seviyordu, öyle güzel bakıyordu, insan her şeyi göze alabiliyordu.
Çok seviyordum onu, çok özlüyordum. Ama biliyor musunuz Albayım bu zaafımı bütün çabalarıma rağmen saklayamadım ondan. Yaralarım hep açıkta kaldı. Keşke biraz daha serin kanlı olabilseydim. Keşke ona kıymetsiz kimliğimle bir ders verebilseydim. Yokluğum büyük bir boşluk yaratmadı. Erkekleri bilirsiniz, kadınları en düşmüş hallerinde yakalarlar. Yokluğumu bir kafes kuşu kadar yaşamasına izin vermediler Albayım. Söylediğine göre hiç peşini bırakmamışlar, öyle söyledi. Hatta onu etkilemek için türlü türlü şeyler ezber etmişler. Etkilemişler Albayım, ben böyle bir kusurum olduğunu bugüne kadar bilmezdim.
Bilseniz Albayım neler neler öğrettiler bana. Şiirlerimin bir gün bu kadar tesirsiz kalacağını hiç bilmezdim. Ona bir gün dedim ki Albayım, “Bir daha beni sakın aldatma, eğer beni bir daha aldatırsan seni asla affedemem, beni sonsuza dek kaybedersin.” Ben onu kaybedemedim, o beni kaybetti Albayım. Sözümde yine duramadım. Onu yine affettim. Beni değil onu tercih etmişti Albayım. Beni değil onu. Çünkü kaç kez geri döndüm Albayım bilemezsiniz. ama onun kadar cezbedemiyordum onu demekki. Ben onun yanındayken de ona şiirler yazmışım, tabi o zamanlar bunu bilmiyordum. Sanıyordum ki, eğer çok güzel bir şiir yazarsam beni yeniden sevebilecekti.
[geo-post target=”true” id=”6421″ label=”Önerilen Yazı”]
Beceremedim Albayım. Allah kahretsin ki beceremedim. Onu geri döndürecek kadar güzel kelimeler bulamadım. Belki de elleri onun avucundayken şiirlerimi okuyordu. Bunun ne demek olduğunu biliyor musunuz Albayım? Yani diyordu ki Albayım, “Çok geç kaldın, çok geç kaldın, bak kıymet bilmeyenlerin sonu böyledir”. Çok geç kalmıştım. Öyle söylemişti. Sonra ne yaptıysam olmadı zaten. Bu “geç kalmışlık” beni en zayıf anımda yakaladı. Kaybettim. Her geçen gün benden daha çok uzaklaşıyordu. Çok pişman gibi göründü ilkin vicdan yaptı evet. Ve ben sandım ki eğer onu affedersem çekip kurtarabilirdim onu bu aşksız serüvenlerden. Dedim ya ne yaptıysam olmadı diye Albayım. Ben suçluymuşum, önce onu anlamamışım sonra da “Çok geç kalmışım”. Bu yüzden yeterince affa layık değilmişim. Toparlayamadım bu yüzden. Onu bir kuş gibi avucuma alabildim ama çok fazla tutamadım… Özgür olmak istedi. Hem bütün güvenimi yere serip beni paramparça etti, hem de “Nasıl güvenmezsin bana?” diyebildi. Sorun bendeymiş Albayım. Nasıl güvenemezmişim? Oysa sadece onu görmek istemiştim, sadece onu görerek bazı dayanılmaz sorunlarımın üstesinden gelebilmeyi hayal etmiştim. Ben çağırdım o gelmedi. Sorunlarımı aşamadım. Ve bu yüzden kaybettim, belki de sonsuza dek. İşte böyle Albayım; insan sonsuza dek anlatmak istiyor, istiyor ama baştan kaybediyor çünkü şiirlerin yapamadığını bu kelimeler nasıl yapabilirdi ki? Oysa çok sevdiğini söylüyordu onu çekip alamayan şiirlerimi.
Bana başka çare bırakmadılar. Ne yapalım Albayım, biz de kabuğumuza çekilir ve ölümü bekleriz. Ama gelmeyecek Albayım, beni bu zor durumda kimsesiz bırakacak, biliyorum.
