Roma İmparatorluğu’nun yıkılmasının başlangıcı 378’de Gotlarla yapılan savaşa dayanıyor. Bu savaşın sebebi ise mülteci kriziydi. 3 Ağustos 378’de günümüzde Edirne’de bulunan Adrianopolis şehrinde büyük bir savaş yaşandı.
Valens olarak bilinen Doğu Roma İmparatoru Flavius Julius Valens Augustus, birliklerini, Romalıların “barbarlar” olarak adlandırdığı Frittiganlar tarafından yönetilen bir Germen topluluğu olan Gotlara karşı çekti. Valens, yeğeni Batı Roma İmparatoru Gratianus’tan askeri yardım beklemeden harekete geçti ve 40.000 askerle savaşa girdi. Fritigern’in altında 100.000 Got vardı.
Sonuç tam bir katliam oldu: 30.000 Romalı asker öldürüldü ve imparatorluk yenildi. Bu yenilgiyi pek çok kişi izleyecektir; savaş, 476’da Batı Roma İmparatorluğu’nun çöküşünün başlangıcı olarak kabul edilir. Savaş sırasında, Roma İmparatorluğu’nun toprakları 600 milyon hektarın üzerine yayıldı. Nüfusu 55 milyonu aşıyor.
[geo-post target=”true” id=”4286″ label=”Önerilen Yazı”]
Adrianopolis’i kaybetmelerinin en büyük sebebi; Valens’in inatçılığı ve güç zehirlenmesi yaşadığı söylenebilir. Bunun yanında rakibin gücünü hafife alması da etkili olmuştur. Roma İmparatorluğunun en önemli mağlubiyeti arasında yer alan bu yenilgi, politik ve askeri güçlerinden birsini yıkılmasına sebep oldu.
Romalı tarihçi Ammianus Marcellinus’a göre 376 yılında Hunlardan kaçan Gotlar Doğu Avrupa’daki topraklarını terk edip güneye göç etmek zorunda kalmışlardır. Marcellinus’un sözleriyle, “daha önce hiç olmadığı kadar acımasız bir oyundu”. Hunlar “dağlardan bir kasırga gibi, dünyanın merkezindeki gizli yerlerinden yükseliyor, yaptıkları her şeyi yağmalıyor ve harap ediyormuş gibi” indiler.
Korkunç bir katliam yaşandı. Gotların çoğu, Suriyeliler ve bugün savaş nedeniyle yerlerinden edilen diğerleri gibi kaçmaya karar verdi.
Tuna Nehri üzerinde Trakya’ya yerleşmenin en iyi çözüm olduğuna inanıyorlardı. Buradaki topraklar verimli ve nehirler Hunlara karşı savunma yapabilir.
Ancak bu araziler sahipsiz değildi; Araziler Roma İmparatorluğuna aitti. Bundan dolayı Gotların lideri Fritigern, Roma ordusunun tebaası olarak kabul edilmelerini istedi. Ayrıca, İmparatorluğun her zaman daha fazla askere ihtiyacı vardır. Valens’ten bahseden Marcelinus, “Kendi halkıyla ve bu yabancılarla güçlerini birleştirirse, kesinlikle yenilmez bir ordusu olabilir” dedi.
Fritigern, Valens’e minnettarlığını ifade etmek için Hıristiyan oldu.
Her şey nispeten barışçıl başladı. Romalılar, bugünkü arama kurtarma çalışmalarına benzer bir işe giriştiler. Marcellinus, “Kimseyi geride bırakmadı” dedi, “ölümcül hasta bile.” Gotlar “nehri gece gündüz, ağaç gövdelerinden oydukları kayıklar, sallar veya kanolarla geçtiler.” Marcellinus, “Birçoğu teknede çok fazla insan olduğu için boğuldu. Yüzerek geçmeye çalıştılar, ancak tüm çabalarına rağmen akıntıya kapılıp sürüklendiler” dedi.
Bu beklenmedik ve eşi görülmemiş bir mülteci akınıydı (bazı kaynaklar Gotların sayısını 200.000’e yaklaştırıyor). Gotların göçünden sorumlu olan idareciler, mülteci sayısının hesaplamasının imkansız olduğu kararını verdiler.
Göçmen soyundan gelen kişiler, ordu da ve yönetimde üst kademelere çıkabiliyordu. Diğer toplulukların saldırasından kurtulabilmek oldukça basitti; İmparatorluğa davet et ve Romalı yap.
Ama zamanla her şey değişti. Gotlara yardım dağıtmaktan sorumlu askeri yetkililer ahlaksızdı ve mültecilere sağlanan yardımlardan yararlandı. Aç Gotlar, Romalılardan köpek eti almak zorunda kaldı.
Marcellinus’un hiç şüphelenmeden: “Tehlikeli açgözlülükleri, hepimizin (Romalıların) yok olmasının nedenidir.”
Hırpalanmış Gotlar ve Romalılar arasındaki güven, Adrianopolis Savaşı’ndan önce birkaç kez kırılmıştı. Sonunda Gotlar, Romalı olmak istemeyi bıraktılar ve Roma’yı yok etmek istemeye başladılar.
İki yıldan kısa bir süre sonra Marcellinus, “gözleri yanan vahşiler halkımızı kovalamaya başladı” dedi. Sonra da imparatorluğu devirdiler.
Görüşlerinizi yorum bölümünde belirtmeyi ve yeni açılan Binbir Sözlük web sitemize üye olmayı unutmayın.
