Yüzünü güneş seyredecek çocuğun tam renginde gülümseyecek gözleri, bir kere yanakları ele verecek onu, allaşmış ve koşmaktan, çiğ bir bademi andıracak siması.
Dudakları soluk olucak ve de akşam serinliğinden kalmış mahzunca çatlamış.
Bütün düzene karşı kıvır kıvır, dağınık duracak saçları, aykırı kokacak mesela yeşil sabun gibi bu yüzden sertleşmiş olacak saçları…
Ağır gelecek bakışları öyle manalıda olmayacak, yüreği sesten yeni sesler üretmeyi bilecek, tetikte bekleyecek her an oyundan çağırılacakmış gibi îsli bir heyecanla.
[geo-post target=”true” id=”6592″ label=”Önerilen Yazı”]
Ayakları çamurdan bir deri vadedecek ve bundan gurur duyacak yürür adım koşup düşecek herkes gülecek sonra yine sonra yine ama sonralar gülmek güneş olacak!
Gözlerine sığmayacak gökyüzü koca bir sesten soluksuz bir nota alacak benliğine ve bunu düşürmeyecek kulaklarından.
Mevsimler geçecek, yanan karlar yağmur olup yağacak kirpiklerine , kıtalar arayacak çocukluğu, adını sonsuz kılacak eğer çok isterse, ilme kimyayı, Bilim’e simyayı talere edecek cesur bir bilgelikle…
Korkunç bir merhametle sevmeyi sevecek! Sonra renkleri yüzüne dizecek boncuk boncuk..
Ona vakit hep erken olacak ve geçmek zorunda olmayacak, Sahici esecek rüzgarlar minik ruhuna sevmeyi öğretecek, sonra sevmeyi sevecek öyle ya sevebildiği her şeyle meşgul olacak! Çünkü bilge bir filozof ruhuyla bilecek çocukluğunu yalnızca sevgi kurtaracak, kocaman sevilere çocukça sarılacak henüz büyümeden…
