Her zaman affedilme ümidiyle çarpar her mücrimin kalbi. Ümit tükendiğinde yaşam tükenir çünkü…
İnsan sevdiklerinden etten kemikten duvarlar oluşturur etrafında. Bir idam mahkumunun son günü Canlı sıcak mütebessim duvarlar. İçinde olduğuna sevinilen mutlu olunan duvarlar. Göğü mavi ,zemini yeşil duvarlar. Sonra bir dakika intikamla değişir duvarların rengi. Soğuk küflü kaskatı. Gülüşlerin sıcaklığını hasretin, endişenin, gidip geri gelmeyen ümitler alır. Azıcık ümit rüzgarın hücumuna uğramış mum gibi söndükçe idamı daha gelmeden ölmeye başlar mahkum. Karısı ne yapacaktır, biricik kızı, annesi…
Benim söyleyecek neyim olabilir ki! bu bozulmuş ve boşalmış beyinde yazmaya değer ne bulacaktım ki?
Çürük meyveler gibi getirilip avluya boşaltılan kürek mahkumları… Onlar kadar bile talihli değildir.
Hugo’nun ilk roman denemelerinden kitap. İdama karşı onun insani duruşunu resmeder. Zavallı mahkumun hayatı tükenip biterken yaşadığı ümitsizlik sancısını anlatmış Victor Hugo.
Hak etti mi hak etmedi mi o ayrı mesele de hayatlarında mahkumu hiç görmemiş olan avam kalabalığın öfkesi ve aldığı zevk niye!?
Son arzu diye de bir şey var ya…bir babanın son arzusu. Bir babanın son arzusu ne olabilir.
Baştan sona kalp kırıklığıdır hüzünlü terk ediş. Ademoğlu hep ebediyet ister. Yahut yaşanılma ihtimali olanın yaşanılabilmesini….
