Şairimiz Mustafa Işık kitaba o kadar güzel duygular aktarmış ki kitabı okuduktan sonra tadı tam anlamıyla damağınızda kalıyor. Aşkı, hüznü, boşluğu, sessizliği, derinliği, yalnızlığı, ölümü… Kitapta hissedebiliyorsunuz. Şairin işlediği konuları ele alacak olursam. En çok aşka yüklenen yalnızlığı anlatmak isterim. Aşk ve sevgi var ama yalnızlık bunları kendine katmış gittiği yere sürüklüyor gibi. Şair şu sözlerle anlatıyor bunu bize;
" vakitlerden kırkikindi bir başıma toprağa vakitsiz düşerdim halbuki bir bakışın kelebeği bir cellattan daha yürekli kılacağını ne kadar da isterdim "
Ne kadar da güzel söylemiş şair. Bir bakışa sığdırmış yüreğe dokunan tüm duyguları. İnsanlara güç vermenin, cesaret vermenin içine korku düşürmekte değil de gözlerdeki bir bakışa sığdırmış şair. Yalnızlığı kırkikindi vaktinde buluttan süzülüp gökte dolaşıp ve sonunda toprağa düşen yağmurla anlatmış. Eşsiz bir yorumla duygularımızı kelimelerle resmetmiş âdeta. Şairimiz Mustafa Işık kimi zaman beşeri aşkı anlatmış kimi zamansa yüreklerdeki ilahi aşkı tazelemiş. Satırlara kimi zaman Hanzala’yı dökmüş kimi zaman Yusuf’u. Kimi zaman Züleyha’yı kimi zaman Süveyla’yı. Peki Süveyla kimdir bilir misiniz? İşte bunu söylemem, kitabı okuyan yalnızca anlayabilir Süveyla’yı. Bazen satırlarına, kavuşmanın adı olan Leyla’yı da döker şair. Hani şu her birimizin ruhunun bir köşelerinde gizlidir ya kavuşamadıklarımız…
" dudağındaki ıslığa leyla'nın koca çölü serpmişken bana demeyen âdem için avuçtaki suyu içmemeye en çok şairler gücenir "
Demek ki şairler de gücenir diyor satırlarımızın devamını okuyoruz.
" değirmen öğütedursun yalnızlık su' su sarkacını, insanlardan kelamını esirgemeyin, ne olur ah, leyla'nın hazan yüzü her yaprak mahallemizin kimsesiz çocuğudur "
Evet ve şairin ” Leyla Cemresi ” şiirinin son satırlarına dökülüyoruz.
" sözüm kalmadı artık sana yalvarmaktan Sor, önce çöl yangınına Leyla esirger Mecnun'a Gül uğruna sayısız diken Sebepsiz mi sevilir ? "
Ne güzel demiş şair “Gül uğruna sayısız diken sebepsiz mi sevilir ? ” diye. Her şeyin herkesin doğru ve güzel yanları olduğu gibi kötü ve çirkin yanları da vardır. Ama Dünya’ da ne kendimiz tamamen doğru ve güzel olabiliriz ne de bunu insanlardan bekleyebiliriz. Onun için insanlar her zaman insanları severken iyi yanlarını görür kötü yanlarını görmek istemez. Böylece sevgi bağı oluşmaz mı zaten. Leyla ile Mecnun dışardan bakılınca çok mu güzellerdi? Hayır. Zaten onlar dış görünümlerini değil iç güzelliklerini ve aralarındaki sevgi dolanmış gönül bağını görüyor ve yalnızca onu hissediyorlardı, gözyaşları altında ıslanan.. Leyla aslında her dilde kavuşamamanın adıdır… Kürt’te, Türk’te, Azeri de, Laz da, Arap da… Kavuşamamanın adı Leyla. Bu da gösteriyor ki tüm insanların bu kadar ortak bir kavuşamama sevdası – Leyla’sı – varken ihtiyaç duyulan tek şey gönül bağları…
Kitapta birde sevgilisi var şairin. Bu sevgili kimi zaman Süveyla oluyor kimi zaman bir kuşun kanat cırpışı kimi zamanda bir dağın beyaz gelinliği…
Şairimizin birde Van sevdası vardır. Bu sevdasını” Âleme ilan edin Van sevdasını ” adlı şiirinde kalemin ucuna akıtıyor şairimiz.
" bir nadide ildir iller içinde
Adı destan olmuş diller içinde
En büyüktür gölü göller içinde
Âleme ilan edin Van sevdasını
tamara öyküsü vardır bilsinler
Selvi boylu yârdır diye sevsinler
Doğunun incisi Van' dır desinler
Âleme ilan edin Van sevdasını "
Yine harika bir betimleme güzel Van’ ı. Bence dünyayı en iyi anlayan ve anlatan insanlar şairlerdir. Kelimelere duygu yüklü bilgilerini dökerler. Uyaklar, redifler ve satırlar… Her birine aktarırlar eşsiz duyguları. Ve her okuyan başka bir duyguyu hisseder. Her insan başka tat alır aynı kitaptan… Aslında yine her kitaptaki gibi kelimeler yer almaktadır fakat şiir de bir başkadır, şairde… Şairin ” meczup esvabı” isimli şiiriyle bitirelim tahlilimizi;
" mevsim bahardı
toprakla tutuşan cümbüşe
cümle âlem seyre daldı,
bir çimendi yüreğim
sen tarifsiz rengi
gül kokuluyken arzular
bülbül, teranenin adı..
sonra tünedi akşamlar
tükenmez denilen
kalemlerin ucunda,
gözleri gözlerime düşen
bir ceylan
taze ölü kokulu kadınların
ürkekliğine kandı "
