Gabriel Garcia Marquez’in “Aşk ve Öbür Cinler” Kitabı Üzerine
Selamünaleyküm, değerli blog okuyucuları! Bugün sizlerle, Güney Amerika’nın büyülü kalemi Gabriel Garcia Marquez’in “Aşk ve Öbür Cinler” adlı eserinden bazı alıntılar paylaşacağım. Bu eser, yazarın derin gözlem yeteneği ve hayal gücünün birleşimiyle ortaya çıkan etkileyici bir sanat eseri. Müsadenizle, bu büyüleyici hikayeye dalalım.
Marquez, bu kitabı yazmadan önce, 45 yıl önce gazetecilik yaptığı dönemlerde yaşadığı ilginç bir olayı kaleme aldı. Olay, eski bir manastırın yerinde bir otel inşaatı yapılması sırasında meydana geldi. Manastırın mahzenindeki mezarların açılmasıyla, bakır rengi bir saç yığını bulundu. Bu saçlar, adeta hayat dolu bir şekilde mezardan çıkarılmayı bekliyordu. En sonunda, bir kız çocuğuna ait olduğu anlaşılan son saç tellerine ulaşıldı. Rivayete göre bu saçlar, yirmi iki metreden biraz daha uzunmuş. Marquez, bu ilginç olayı unutmadı ve yıllar sonra, çocukluğunda büyükannesinden dinlediği, bir köpek ısırması sonucunda kuduzdan ölen küçük bir kızın masalıyla bu hikayeyi birleştirerek büyüleyici bir eser ortaya çıkardı. Marquez’in yaratıcılığına hayran kalmamak elde değil.
Aşk ve Öbür Cinler’den Alıntılar
- “Güller arasında dolaşan bir gergedan rahatlığıyla geçiyordu.” (s.27)
- “Marki, kızının şaşırtıcı yalanlarını uzun uzun sayıp döktü; bundan üzüntü değil, baba olarak belirli bir kıvanç duyuyordu. ‘Belki de şair olacaktır,’ dedi ama Abrenuncio, yalanın, sanatın bir koşulu olduğunu kabul etmedi. ‘Yazı ne kadar saydam olursa, şiirsellik o kadar çok kendini gösterir,’ dedi.” (s.30)
- “Bunca yıllık insanlık tarihinde, hiçbir kuduz hastası, nasıl olduğunu anlatacak kadar uzun yaşamamıştır.” (s.30)
- “Mutluluğun iyi edemediğini iyileştirecek ilaç yoktur.” (s.31)
- “Kızın deli olduğu ileri sürülünce de, verdiği yanıt şu oldu: ‘Düşüncelerini kabullenecek olursanız, hiçbir deli, deli değildir.’ (s.32)
- “Bir keresinde şöyle demişti: ‘Hayatta olmaktan korkarak yaşıyorum.’ İşte bu sürgün hayatında kazanmıştı o hüzünlü görünümünü, çekingen tavırlarını, düşünceli halini, uyuşuk hareketlerini, ağır ağır konuşmasını ve sanki onu bir inziva hücresine mahkûm eden o mistik eğilimini.”
- “O günlerde Sierva Maria, şarkılarda dedikleri gibi, aşkın her şeyin üstesinden gelebileceğinin doğru olup olmadığını sordu ona. ‘Doğrudur,’ diye yanıt verdi babası, ‘ama sen yine de inanmasan iyi olur.'” (s.46)
- “Daha fazla öksürmemesi için üzerini örttü ve onu bu dünyada daha önce hiç sevmediği kadar çok sevmenin verdiği yepyeni bir hazla yatağın yanında uyumadan beklemeye koyuldu.” (s.54)
- “Bazen anlamadığımız bazı şeyleri, Tanrı’nın anlamadığımız şeyleri olabileceğini düşünmeden, şeytana yorarız.” (s.75)
- “İblislere, doğruyu söyledikleri zaman bile inanmamak gerekir.” (s.75)
- “Zamanında gösterilen bir kuşkudan daha yararlı bir şey olamaz.” (s.77)
- “Onu düşündükçe daha fazla düşünesi geliyordu.” (s.82)
- “Dünyanın dönmesine karışamayız,” dedi Delaura. “Ama bize acı vermemesi için bunu bilmezlikten gelebilirdik.” (s.89)
- “Seni unutmama fırsat verme.” (s.97)
- “Bilmiyorum,” dedi Marki. “Onu ne kadar çok tanısam, o kadar az tanıdığımı hissediyorum.” (s.103)
- “Bu gözün tek kusuru, gerektiğinden fazla görüyor olması,” dedi. (s.105)
- “Tutkudan arta kalan sakin zamanlarında, gündelik sevginin sıkıntılarını da yaşamaya başlamışlardı.” (s.120)
- “Ben seni, hepsinin genç ve güzel olduğu ve en iyisini ayırt etmenin kolay olmadığı bir kalabalığın içinden seçtim,” dedi Marki. (s.130)
- “Dulce Olivia, yemeğini bitirmeden kalktı. Sofrayı topladı, müthiş bir öfke içinde tabaklarla tencereleri yıkadı; yıkarken de her birini yalağın içinde kırıyordu.” (s.130)
- “Aşkın, doğaya karşıt bir duygu olduğunu, birbirlerine yabancı iki kişiyi mutsuz ve sağlıksız, hem de ne kadar geçici olursa o kadar yoğunlaşan bir bağımlılığa mahkûm ettiğini söyledi.” (s.138)
