Franz Kafka – Aforizmalar Kitabından Alıntılar. Franz Kafka, Aforizmaları Ekim 1917 ile Şubat 1920 arasında iki kısa yaratıcı dönemde yazdı ve bunlar Günah, Acı, Umut ve Doğru Yol Üzerine Aforizmalar ve 1920 tarihli O Günlükten Aforizmalar olmak üzere iki ayrı bölüm halinde yayınlandı.
O sıralarda Kafka’nın iç dünyası büyük bir yıkımla karşı karşıyaydı. Verem hastalığını yeni öğrenmiş, uzun süredir nişanlısı olan Felice Bauer’den ayrılmış, 1908’den 1922’ye kadar çalıştığı ticaret birliğinden hastalık nedeniyle kalıcı izin almış ve tek oğlunun ailesi ne evlilik ne de evlilik görmüştür. ne de aile tarafından ünlü bir yazar olarak tanınma, mutluluğunu tadamamayı kabul etti.
Bu özdeyişleri özenle yazdığından bunların rastgele düşünceler olmadığı, Kafka’nın belli bir bütünlüğe sahip olduğu ve belki de yayınlamayı düşündüğü bile anlaşılıyor. Ama ne yazık ki Kafka, hayatının son yıllarında birçok planında yaptığı gibi bu projesini de tamamlayamadı ve bu aforizmalar dizisi, isimsiz yarım kalmış eserlerine dahil oldu. Sadık arkadaşı Max Brod bu sayfaları derleyip düzenlememiş olsaydı, Kafka’nın kendi eseri olan bu aforizmaları gün yüzüne çıkmazdı.
Aforizmalar Kitabından Alıntılar
Benim yalnızlığım insanlarla dolu.
“Okunsun diye değil, dokunsun diye yazılır bazı şeyler.”
Ben hasta değilim, sadece kırgınım..
İnsanlarla iç içe olmak, insanı kendini gözlemlemeye teşvik eder.
Ona sığınmazsa, insan yaşamdan nasıl zevk alabilir?
Bu dünya için kendini paralaman gülünç.
İnsan yalnızca bilgi ile yetinemez, aynı zamanda buna göre davranmak için çaba göstermesi gerekir.
Sonsuzdur yol, ne kısaltılacak ne de eklenecek bir şey vardır…
…”Eğer okuduğumuz bir kitap bizi kafamıza vurulan bir darbe gibi sarsmıyorsa, niye okumaya zahmet edelim ki?”
“Bir bakıma şiirsin sen de; bütün bir hayatım boyunca çözmeye can atacağım üstü kapalı ayrıntılarla dolusun. Sözcükler ruhunda infilak ediyor ve sen, bu sözcüklerin kırıntılarını ruhani benliğinin gözeneklerinde taşıyorsun.”
“En iyiyi ararken iyiyi kaybediyorsunuz.”
Bastığın yerin iki ayağının kapladığından daha büyük olamayacağını anlamaktır mutluluk.
Yaşadığımız dünyanın tüm acılarından geçerek gelişiriz.
Dünya, maskesini düşüresin diye, kendini sana sunacaktır; başka bir şey gelmez elinden, cazibeye kapılmış, ayaklarının dibinde kıvranıp duracaktır.
“Derinden, şuursuzca, ölesiye özlüyorum seni, öyle ki akıl sır ermez duyduğum özleme.”
Hiç kimse gerçekten sevildiğine, sevileceğine inanmıyor. Sahteliğin tüm zamanların rekorunu kırdığı bir devir.
Yorgunum, hiçbir şey düşünemiyorum, sadece yüzümü kucağına koymak, ellerini başımda hissetmek ve sonsuza kadar öyle kalmak istiyorum.
Sakinliğimi çalanlar, beni deli olmakla suçluyor.
Beni üzecek gücü sana verdiğim için kendimden özür dilerim.
Bir dayanak olmaktan çıkınca özgürleşir ruh ancak.
“İki olanak: Kendini sonsuz küçültmek ya da sonsuz küçük olmak. Birincisi son yani eylemsizliktir; ikincisi başlangıç, yani eylemdir.”
Özgür bir yaşam onu korkutmazdı. Ama böyle bir yaşam ihsan edilmedi ona…
Bir önceki yazımız olan Stefan Zweig'in Ay Işığı Sokağı Kitabından Alıntılar başlıklı makalemizde ay ışığı sokağı alıntı, ay ışığı sokağı kaç sayfa ve ay ışığı sokağı konusu hakkında bilgiler verilmektedir.
