Alice Munro ve Edebiyat Yolculuğu
Alice Munro, 2013 yılında Nobel Edebiyat Ödülü’nü kazanmış olan bir yazardır. Daha önce, Aralık 2013’te yazarın “Bazı Kadınlar” adlı eserini sizlerle paylaşmıştım. Şimdi de “Çocuklar Kalıyor” adlı kitabı okumak istediğim eserler arasında yer alıyor; bakalım, bu esere ne zaman sıra gelecek!
Kanadalı yazar 1931 doğumlu ve son zamanlarda artık yazmayacağına dair bir yazıya rastladım; bu bilginin ne kadar doğru olduğunu ise bilemiyorum. Nobel Edebiyat Ödülü’nü 1998 yılında kazanan 1922 doğumlu José Saramago’yu geç keşfettiğim için, Alice Munro’nun ödülü alma yaşı hakkında yorum yapmam oldukça zor!
Kitaptaki öyküleri oldukça beğendim. Öykülere giriş, kurgu ve betimlemeler gerçekten muhteşem. Munro’nun öykülerinde kadın karakterler, aile bağları ile özgürlük, evcillik ile bağımsızlık ikilemleri arasında gidip geliyorlar. Bu öykülerden bazıları, “Nefret”, “Arkadaşlık”, “Flört”, “Aşk”, “Evlilik” ve “Ayı” gibi temaları içeriyor ve “Dağı Aştı Geldi” (Ondan Uzakta adıyla) adlı öykü de beyaz perdeye aktarılmıştır.
Can Yayınları tarafından yayımlanan bu kitap, 365 sayfa uzunluğundadır.
Kesinlikle okunmaya değer, benden söylemesi!
Kitaptan Alıntılar:
-
“Bill’in bunlardan biri olup olmadığını bilmiyorum ama sırtında bir yenilgi, çekilmiş dertler ve alınmış dersler geçmişi taşıyormuş gibi bir hali kesinlikle vardı.” Ayrıca hatalı oldukları anlaşılmış seçimleri ve beklenen sonucu getirmemiş talihi centilmence kabullenir gibi bir duruşu da vardı. (Aile Mobilyaları adlı öyküden, s.124)
-
“Tecrübelerim, erkeklerin böyle olmadığını gösteriyordu. Onlar, ürkütücü olaylara ilk fırsatta arkalarını döner, bir şey olup bittikten sonra bir daha sözünü etmenin ya da düşünmenin yararı yokmuş gibi davranırlardı.” Kendi kendilerini ya da başkalarını galeyana getirmek istemezlerdi. (Aile Mobilyaları adlı öyküden, s.129)
-
“Sanki gökyüzünün büyük bir bölümü geri kalanından kopmuş, telaşla, kararlılıkla aşağı iniyor, tam seçilemeyen bir canlının şekline bürünüyordu.” Önünden yağmur perdeleri -tül değil, çılgınca savrulan kalın perdeler- ilerliyordu. Üzerimize yağan hafif, tembel damlalar olduğu halde, yağmur perdelerini açıkça görebiliyorduk. Sanki bir pencereden dışarı bakıyor, camın parçalanacağına inanmıyorduk; sonunda parçalandı ve yağmurla rüzgar bir arada üzerimize çarptı, saçlarım havalanıp kafamın tepesinde bir yelpaze gibi açıldı. Cildimin de az sonra aynı şekle girebileceğini hissediyordum.” (Isırganotları adlı öyküden, s.209)
